Liturgi klagungarriak
A) APAIZAREN MONIZIOAK
AGURRA ETA SARRERA
Jesu Kristo gure Jauna, bizia ematen duen ogia, bego zuekin.
Abuztuan sartu ezkero, gure gizarteko bizigiroa aldatu egiten da. Jende asko joan zaigu oporretara. Gu Eukaristi mahai honen inguruan biltzen gara gaur ere. Denoi janari bat bera ematen digu Jesus gure Jaunak, biziaren ogia, biziaren hitza, bere gorputz-odolak.
Jesusen gorputz-odoletan parte hartzeak, noski, gure bizitza eta gure bihotza berritzera garamatza. Ospakizun bizigarri honen muinera sartu aurretik, eska dezagun gure biziera eroriaren barkazioa. Garbi ditzagun gure bihotzak, elkartasunerako.
- Jesus Jauna, zeruko ogi bizia. Erruki, Jauna.
- Jesus Jauna, betiko biziaren hitzak dituzuna. Kristo, erruki.
- Jesus Jauna, zeure mahaira gonbidatzen gaituzuna. Erruki, Jauna.
PREFAZIOA
Bat egin dezagun Eliza osoaren esker onean. Espiritu Santuak bihur ditzala lurraren emaitza hauek ogi biziemale.
GURE AITA
Eska diezaiogun Aitari eguneroko ogi bizigarria bere nahia egin diezaiogun.
HONA HEMEN
«Ni naiz zerutik jaitsitako ogi bizia; ogi honetatik jaten duena betiko biziko da», dio Jaunak. Zorionekoak otordu honetara gonbidatuok.
IRAKURGAIEN MONIZIOAK
- Gero ebanjelioak emango digun Jesusen ogiaren aurre-dastapen bat ematen zaigu Israeldarren esperientzia honetan. Moisesen ogiak behar bat ase zuen, baina Jesusena da benetako ogia, betiko bizia ematen duena.
- Jesusen segizioak bestelako bizimoldea sortzen dio fededunari. Jesusen antzera bizitzen hasten da.
HERRI-OTOITZA
Jo dezagun gure beharrekin Aitarengana, beti gertutik ikusten baititu gizadi osoaren premiak eta negarrak. Egigun otoitz.
- Bizitzeko ogirik ez daukatenen alde, krisialdiak pobretu dituenen alde: gu guztiok solidaritatera ireki gaitzan, haiek duintasunean bizitzeko behar dutena izan dezaten.
- Mundu guztian zabaldurik dagoen Elizaren alde: berak hartu duen ogi bizia, guztiei bana diezaien, guztiei poza eramanez.
- Oporretan aurkitzen diren guztien alde: atseden hartuz eta indarrak berrituz, Jainkoarekin topo egin dezaten.
- Gaixoen alde, istripuz hil edo zauritu direnen alde, ezbeharren bat izan dutenen alde: Jesusen Berri Onaren ogiak barrutik biziberri ditzan.
- Biziaren ogia elkarbanatzera etorri garen guztion alde: berak ase dezan gure bizinahia eta besteena asetzera eraman gaitzan.
Zuri dei egiten dizunaren gertuan zauden Jainko Aita, entzun eskari hauek eta emaguzu behar duguna. Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez.
HOMILIA
Adiskide, Jesusek ogia ugaldu zionean (joan zen igandean irakurri genuen hori), sekulako ezustea hartu zuen jendeak. Une hartan ohartu ziren, Jesusengan berek behar zuten erregea zeukatela. Ez zeukatela aurrerantzean beste inoren bila ibili beharrik beren beharrak konpontzeko, beren gose-egarriak asetzeko. Betidanik espero izan zuten mesias handia, seguru asko beren aurrean zeukaten. Huraxe egin behar zuten errege. Baina Jesusek, «errege etorriko zitzaizkiola oharturik, ihes egin zuen berriro mendira, berak bakarrik». Jendea bila dabilkio. Estu eta larri bila, aurkitu arte. Eta une horretan hasten da Jesusen katekesia.
Zer katekesia? Jesusek nahi duena ez da azaleko beharra konpontzea: gose zegoen talde hari gosea kentzea, alegia. Ez, Jesusek harutzago joan nahi du. Ogi-ugalketa honek Jesusen egiazko ezaguera ekarri behar luke. Baina gu beti azalekora erortzen gara, errazera, gainekora. «Nire bila zabiltzate, ez noski ezaugarriak ikusi dituztelako, baizik ogia jan duzuelako eta ase zaretelako». Gaur balio duen baina biharko desegiten den janariaren bila dabil jendea. Jesusek mirari baten bidez gosea kendu diela ikusten dute. Behar guztiak konponduak ikusten dituzte.
Eta jarrera hori ere ez da harritzekoa! Izan ere, beharra eta konponbidea elkartzen direnean, ez dugu asmatzen aurrerago begiratzen. Zer gertatu zitzaion Israel herriari? Jainkoak Egiptotik atera zituen. Badoaz basamortuan zehar, baina zer janik ez. Eta beren beharra konponduko dien Jainkoa behar dute. Beren beharretik neurtzen dute Jainkoa. Eta marmarra sortzen da. Ez dute Jainkoaren jokabida ulertzen. Ahaztu dute dagoeneko Egiptotik atera dituela. Ahaztu dute itsasoa erraz asko igari zutena.Une honetako beren beharretik neurtzen dute Jainkoa. Eta ez da harritzekoa! Basamortuko zailtasunak eta ezinak gogorrak dira. Eta giza-bihotza ahula da.
Guk ere baditugu gure basamortua eta gure beharrak. Eguneroko bizitzaren ibilbidea gogorra gertatzen zaigu, oso gogorra. Eta han sentitzen den gose-egarriak izen asko ditu: zorionaren gosea, maitasunaren gosea, egiaren eta bizipozaren gosea... Eta zorionaren edertasuna behatz-puntaz ukitzen dugunean, badirudi dena konpondu zaigula, eta hortxe gelditu nahi genuke beste sakontasunik gabe. Gure beharretik neurtzen dugu Jainkoa, gure beharrak Jainkoagandik neurtu ordez.
Eta begira: Jainkoak, bai guri bai Israel herriari, dohain handiagoa erregalatuz erantzuten digu. Hasierako ogia, hasierako konponbidea, handia baldin bazen, orain ematen diguna handiagoa. «Ni naiz biziaren ogia. Niregana datorrena ez da gosetuko». Eta eskaintza horren aurrean, denok geure barrura sartu beharra daukagu. Ez du merezi beharren azalean ibiltzea. Ez du merezi benetan asetzen ez duten janarien bila ibiltzea. Bada betiko eta sakonetik asetzen duen ogia, eta hori bilatu behar dugu. Uneko goseak azaletik asez, ez dugu lortuko gure giza-izatearen sakonera sartzerik. Eta beti ogi-bila bizi beharko dugu. Asko gabiltza askotan erabat engainaturik.
Izan ere, inoiz ez bezalako eskaintzak eta ahalbideak dauzkagu zoriontsu izateko eta zoriontsu bizitzeko. Eta hainbeste aukera eskura edukita, Jainkoa baztertu egin dugu askotan. Jende askok ez du gaur bertan erlijioaren beharrik sumatzen bere beharrak konpontzeko. Eta baztertu egin du Jainkoari dagokion guztia. Zertarako Jainkoa, guk geurea konpon badezakegu? Erlijioa beste garai bateko kontua ikusten dute; zientziak eta madikutzak eta ekonomiak eta, gaur adinako indarrik ez zeukaten garaikoa. Gaur asko dezakegu, ia dena. Eta erlijioari dagokion ia guztia ezkutatu dugu gizartetik. Komunikabideetan ez da Jainkoaz eta erlijioaz hitz egiten. Horiek ez daude jendearen beharren artean.
Baina, zer lortu dugu? Espero genuen poza eta zoriona eta lasaitasuna eta etorri al zaizkigu produkzio-mundu ahaltsu horretatik? Gaurko munduan hainbeste indar edukita, zergatik jende askok bizi duen ezina eta hutsunea? Ezertarako betarik gabe, ito-larrian gabiltza lan eta jan. Baina gero, gure denbora librean, gure harremanetan, senideartean, zergatik barrua ase-ezinik, zergatik bizitzari behar duen barne-poza eman ezinik? Gaurko gizartearen adierazgarririk nabarmenena bezala «hutsunea» jartzen du aditu askok. Jende asko hutsik dabil, hutsak hartuta. Goserik. «Zerbaiten» beharrean, «zerbait» hori zer den zehaztea askotxo kostatzen bazaie ere. Eta hutsune horrek antsietatea sortzen die. Judutarrek gaurko ebanjelioan bezala, «zer egin behar dugu?» galdetzen dute barru-minez. Dena egitea balitz bezala! Zerbait egin nahi, eta bidai bikainak, beste erlijio-esperientziak, erosotasunak, bizikizun atseginak... Erlijio bat alferrikakotzat baztertu, eta beste erlijioak sortu! Paradoxa zelebrak!
Ez ote zaigu gauzak sakon planteatzeko garaia etorri? Jainkoaren presentzia, gailendu dugun garai bateko «asmakizuna» ote da ala gizakiaren sakoneko egarriaren behar nagusiena? Gure izanahiak ez ote dauka, diruz eta produkzioz ase ezin daitekeen egarri sakona? Gure barruko maitasun-beharrari eta askatasun-nahiari benetan erantzungo dion «ogi» berezia ez ote dugu behar? Gizarteak begibistan jartzen digun arinkeria hutsaren ordez, ez ote dugu egiazko asetasunaren galdera egitera iritsi beharko? Ala, ez zaigu ba gertatuko geure barruak egiten digun eskabide sakonak beldurra ematen digula?
«Ni naiz biziaren ogia» esaten digu Jesusek. Hori entzutean, bi aukera dauzkagu nire ustez: «funtzionatzen» segi, tira aurrera oraintxe arte bezala; ala gure bizinahiaren eskakizunak serio hartu, barruko egarri sakonei kaso egin. Sakonetik bizi al gara? Bizi al naiz? Beharbada urteak ditut zertan nabilen galdetzera jarri ez naizela. Urteak, nire barruari axolarik eskaini gabe. Urteak nolahala aurrera eginez. Urteak Jainkoa badenik ere pentsatu gabe. «Ni naiz biziaren ogia». Jainkorik gabe bizi daitekeela? Asko bizi dira! Eta ez dela Jainkorik gabe hain gaizki bizitzen? Batzuk ondo ere bai! Gizarte aurreratu batek ez daukala Jainkoaren beharrik arazoak konpontzeko? Badakit ezetz! Baina... gizakiaren barruko ase-ezinak nola ase?!
«Hau da Jainkoak nahi duen egintza: sinets diezaiozuela Berak bidali duenari». «Niregan sinesten duena ez da behinere egarrituko». Egiazko ogia, betirakoa eta sakona, esku-eskura jartzen zaio gure fedeari. Berritu dezagun fedea, eta jasoko dugu gure basamortuan sakon-sakonetik aseko gaituen dohaina. Jasoko dugu bizia ematen duen «ogia».
