Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).

HOMILIA
Senideok, hutsa adinako hitza entzun dugu! Hutsa adinako larreetan bazkatu eta janarituak izan gara! Hutsa adinako segurantza eta gozotasuna eman zaizkigu! Hutsa adinako edertasun eta argitan murgilduak izan gara! Konfiantzaren eta baretasunaren oinarriak ukitu ditugula sentitzen dugu. Ez al da horrela? Igualekoxe bizitzen da Arzain onaren itzalean! Igualekoxe!

Artzain ona. Ardiak. Artegiko atea. Artzainaren ahotsa. Jarraitu. Bizia izan. Sartu eta atera. Benetako artzaina, artzain arrotza. Horrelakoxe irudiak erabili ditu Jesusek, Pazkoko bizi berria adierazteko. Eta, aizu!, zergatik ez ditugu irudi honen barruak mihatzen, Pazkoa ulertzeko?

Judutar artzantzan, gauetan, artzainen batzuk beren ardiak bildu eta denak toki batean gordetzen zituzten, goarda baten ardurapean. Goizean, artzain bakoitza joaten zen ardiak zeuden tokira eta bakoitzak bere ardiak eramaten zituen larrera. Ardi bakoitzak ezagutzen zuen bere artzainaren ahotsa eta deia. Artzainak ere ezagutzen zituen bere ardiak. Ardiek ez zioten edozein artzaini segituko. Ardiek ongi bereizten dute beren artzaina. Badakite norenak diren.

Entzule adiskidea, jarri gaitezen ardien tokian. Guk, gizakiok, artalde handi eta zabala osatzen dugu. Gu ere dei askoren entzule gara. Goizero-goizero, artzain asko eta era askotakoak datozkigu deika, haienak garela esanez. Eta, jakina, bakoitzak hauta dezake bere pertenentzia. Ni norena naiz? Nori jarraitu nahi diot. Egunero-egunero zein artzainen atzetik ateratzen naiz? Zeini edo zeri jarraitu nahi diot? Zeinen ahotsa nahi dut aditu? Zeinen artaldekide nahi dut izan? Hemen independiente ustetan ibiltzea alperrik ote den! Batena edo besterena izan beharra dago! Bakoitzak neurtu behar ditu bere pertenentziak! Eta, gainera, pertenentzia guztiak dira errespetagarriak.

Jesusen artaldeko kide ohartu garenok, lasai sentitzen dugu geure barrua, egunero Artzain onaren deia entzuten dugunean. Haren ahotsa entzuteak geure onera ekartzen digu barrua. Badakigu zenbat maitatu gaituen. Badakigu banan-banan aukeratu gaituela. Badakigu izugarri zori ona izan dugula artalde honen kide egin gaituenean. Eta goizero-goizero zeure izenez deitzen zaituenean, zer nahi duzu?, bakea eta alaitasuna sentitzen ditugu. Jesus ez baita asmo esanezineko batzuren morrontzan lotzen gaituen bizi-lapurra. Gure pertenentzia pozten duen ate askatu eta askatzailea da. Ederra da maitatu gaituenaren itzalean sentitzea.

Eta gero, haren bideetan abiatzen zara. Bera aurretik, bidea zabaltzen, Pazko bideetan aurrera. Ez ditu ardiak bidali aurretik, nora ezean, bide bila. Berak urratu du bizirako bidea. Eta, zeure zalantza eta beldur eta guzti, badakizu bizi-bideetan zoazela. Badakizu bidea egina dagoela. Badakizu Bera artaldean tarteko dihoala beti. Badakizu nora zoazen. Eta badakizu norekin zoazen. Badakizu, bideak honelakoak eta halakoak izan, erabakiorra ez dela nolakoak diren, baizik zu norena zaren.

Horregatik, eguneroko galdera sakona ez da «nora goazen», baizik «norenak garen». Ni noren atzetik edota noren ahotsera ateratzen  naiz artegitik. Zein ahotsek esnatzen gaitu jarraipidera? Zein ahotsek deituta noa mundura eta bizitzara? Lehen esan dizut, hemen independiente-ametsak alferrikakoak dira. Beti gara norbaitenak edo zerbaitenak. Ni norena naiz? Zu norena zara? Baina eguneroko bizitzan! Zein atetatik ateratzen gara?

Eta pozgarria da, pozgarririk baldin bada, gure atea eta gure ahotsa Jesusena dela aitortzea. Ez al da kuriosoa? Zoriona beti ate-atzean sentitzen dugu, atea igarota. Denok gaude ate askoren aurrean. Daukagunarekin ez konformatu nahi, eta beti ateren bat ireki nahi izaten dugu: hortxe dago zoriona! Gaur esan zaigu Jesus dela egiazko zoriona gordetzen duen atea. Eta ate hori Pazkoan ireki egin zaigu, zabal-zabal. Beste ateak irekitzea ez du merezi. Ireki bai, baina ate-atzean frustrazioa! Jesusen ateak zorionerako igaropidea eskaintzen dizu. Jesusek ematen dizkigun larreak, larre onak dira, poz eta zorion-larreak. Jesus «bizia izan dezagun eta ugari izan dezagun» etorri da. Eta hori ederra da, alajaina!

Nola ireki ate hori, zorionera daraman Jesusen ate hori? Batzuek uste dute dirua dela giltza, edo agintea, edo ez sufritzea, edo indarra, edo edertasuna. Horrek guztiak, ona izanik ere, ez digu Jesusen atea irekitzen. Jesusen gurutzea da Aitarenganako bidea irekitzen digun Pazko-giltza.

Sar zaitez zeure barrura, adiskidea, eta galde ezazu: Ni norena naiz? Noren ahotsa entzuten dut? Noren deira nabil? Zer edo nor zerbitzatzen dut? Eta seguru asko zeure bizitzaren zalantza eta beldur eta ezin eta tristura askoren erantzuna aurkituko duzu. Edo, onenean, bizi duzun poz sakonaren iturria aurkituko duzu. Azkenean geuk egiten dugun aukeraren seme-alaba baikara bizitzan. Eta esan dut, aukera guztiak dira errespetagarriak, baina aukera guztiak ez dira biziemaleak. Hortxe dago koxka. Eta gure aukera, Artzain onaren aukera, benetan aukera bizigarria suertatu zaigu. Pazkoa gertatu zaigu!

Goazen, gaur ere, goiz honetan ere, ahotsaren atzetik, biziaren larreetara eta bizi gaitezen, eta oparotasunez bizi! Eseri gaitezen artzain onaren zorion-mahaian. Eta bizia sor dezagun gure inguruan!