Liturgi lagungarriak

 

A) APAIZAREN MONIZIOAK

 

AGURRA ETA SARRERA

Jesu Kristo gure Jaunaren grazia, eta Jainko Aitaren maitasuna, eta Espiritu Santuaren batasuna, izan bitez zuekin.

 

Jesusen garaian, legendunak jendearengandik urruti bizitzera behartuak zeuden, eta ezin zitezkeen inorengana hurbildu. Benetan zokoratuak eta bazterrera utziak bizi ziren. Ebanjelioan, ordea, Jesusengana hurbiltzen ikusten ditugu lepradunak. Eta hori egiten badute, arrazoi batengatik egiten dute, badakitelako Jesusek ez duela inor bazterrera uzten. Jesusek, lege guztien gainetik, pertsona onartzen du eta bereziki gizarteak baztertzen duen pertsona onartzen du.

Eukaristiaren hasieran, kontura gaitezen Jesusek onartzen gaituela, geure ahuldade eta miseria guztiekin. Eta berak bezala jokatzeko gonbita luzatzen digu: gaixoen ardura izanez, sufritzen dutenengana hurbilduz, pertsonen arteko bereizkeriak gaindituz. Horixe da Berri Ona, gure elkarte honetan bizi behar duguna.

 

Isilean, presta gaitezen ospakizunerako, Jainkoari errukia eskatuz.

- Jesus Jauna, gaixoak eta atsekabetuak pozten dituzuna. Erruki, Jauna.

- Jesus Jauna, zokoratuei eskua ematen diezuna. Kristo, erruki.

- Jesus Jauna, bekatariei barkazioa eskaintzen diezuna. Erruki, Jauna.

Erruki dakigula...

 

PREFAZIOA

Eukaristi otoitz nagusia esatean, eskertu dezagun Jainkoak zokoratuoi egiten digun bisita eta senti gaitezen barru-barrutik maitatuak.

 

GURE AITA

Jesusen irakaspena onartuz, orain, jaunartu aurretik, esan dezagun inolako beldurrik gabe:

 

 

 

 

 

B) IRAKURGAIEN MONIZIOAK

1. Irun Zaharreko legeek lepradunekin egiten zutena gogoratuko dugu lehenengo irakurgaian. Erabat zokoratuak zeuzkaten. Gero Ebanjelioan izango dira pozetan besarkatuak.

2. Azken igandeetan irakurgai izan dugun Korintotarren gutuna amaituko dugu gaur. Eta kristauaren portaeraren oinarrian dagoen lege bakarra gogoraraziko digu: Jainkoarekiko leialtasuna eta hurkoekiko ardura.

 

 

 

 

 

 

 

HERRI-OTOITZA

Aurkez diezazkiogun Jainko gure Aitari uste onenaz behartsuen aldeko gure eskariak.

 

•  Otoitz egin dezagun Elizaren alde eta kristau guztien alde:

   zokoratuak onartzeko eta gaixoengana hurbiltzeko espiritu irekia erakuts dezagun.

 

•  Otoitz egin dezagun munduko herri guztien alde:

   gure gizartean eta mundu guztian elkartasun-bideak bilatzeko kapaz izan daitezen.

 

•  Era batera edo bestera, arrazoi batengatik edo besteagatik, sufritzen ari diren guztien alde:

   guregan eta gizon-emakume guztiengan hurbiltasuna eta solidaritatea aurki ditzaten.

 

•  Gure familia eta elkarteen alde:

   behartsuak onartzeko etxeko ateak zabalik eduki eta barruan bakea goza dezaten.

 

•  Gu guztion alde:

   Jainkoak ematen digun poza ez dezagun sekula galdu.

 

Entzun eskariok, gure Aita ona, eta zaindu ezazu zuregan uste ona jarri duen herri hau. Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez.

 

 

 

 

 

 

HOMILIA

Senideok, benetan ederra da gaurko ebanjelioak erakusten duen itxaropen-iturria eta gaixoak sentitzen duen barruko poz zabala. Jesusen Berri Onak guztiontzat dakarren poza da, gaitzaren menpetik askatzeak sortzen duen poz betea. Beste bide guztiak ixten direnean, orduan ikusten da Jesusek ekarri digun biziera berri eta librea.

 

Eta ebanjelioko gaixoak, lepradunak, ez zeukan beste irtenbiderik. Orduko legeen arabera, mendian bakardade iluna bizitzea beste zoririk ez zitzaion gelditzen. Bere antzeko batzuekin elkartu eta irtenbide guztiak itxita ikusiz, etsipenaren ibilera galdua zegokion. Harat-honat, bere gaitza garrasika oihukatuz, mendi galduan ibili behar zuen, jendearengana hurbiltzeko inolako aukerarik gabe. Biziera erabat baztertua eta zokoratua. Eta betiko horrela! Entzun dugun lehenengo irakurgaiak gordin asko adierazi digu egoera eta biziera hori. Legeek ez zuten gaixoa babesten, sanoen garbitasuna baizik.

 

Jesus ez da, ordea, legea betetzera etorri, pertsona askatzera baino. Jesusek ez zuen, noski, legea hausteko joerarik. Askotan ikusten dugu legea zintzo betetzen. Baina pertsona eta legea ezbaian sartzen direnean edo bien arteko gatazka sortzen denean, ez du Jesusek inolako zalantzarik egiten: beti pertsonaren alde! Eta pertsona salbatzeko, legea hautsi behar baldin badu, hautsi egiten du. Eta legea hausteagatik, orduko agintari eta legelarien borroka nozitu behar baldin badu, ez zaio batere inporta. Legeak pertsonarentzat dira, ez pertsonak legearentzat. Maitasunaren legea aldarrikatzen du Jesusek bere jokaera libre eta hurbileko honekin.

 

Jar gaitezen une batez lagendunaren larruan. Bazekien legena azalean azaldu orduko bizi-poz guztiak bukatu zitzaizkiola. Gizartetik atera beharra zeukan eta kondenatuen zori gaiztoko zerrendan sartzen zen. Eta bazekien handik ez zeukala inola ere irteterik, nola eta gauza bereziren bat gertatzen ez bazen. Eta uste gabeko osasuna etorriko balitzaio, apaizengana joan beharra zeukan osasunaren azterketa sakon eta zorrotza jasatera. Legendunak entzuna zuen zeordubait ba omen zela Jesus izeneko bat gaixoak sendatzen zituena. Urruti gabe han inguruan zebilela. Eta, seguru asko, behin baino gehiagotan pentsatuko zuen ustegabeko zoragarria izango litzatekeela Jesus hori parean suertatzea.

 

Baina, seguru asko, Jesusekin topo egiteko uste hori askotan kenduko zuen bere barrutik, pentsatuz gehiegizko suertea izango litzatekeela topaketa hori gertatzea. Baina horra Jesus bere aurrean. Eta askotan pentsatua zeukan zer eta nola esango zion: «Nahi baduzu, senda nazakezu». Esaldi horrek a zer pisua daukan! A zer nolako beharra erakusten duen! Beste inolako irtenbiderik ikusten ez duenaren eskabidea da! Apala bezain indartsua, sufritua bezain itxaropentsua, ezinetik bezainbat uste onetik sortua.

 

Eta Jesusek nahi du gaixoa sendatzea. Nahiko ez du ba! Horretara etorri da-eta! «Nahi dut». Eta gertatu da. Berriro ere bere zerumuga guztiak zabal irekitzen zaizkio gaixoari. Estuasun guztiak baretu zaizkio. Ate itxiak ireki zaizkio. Berriro ere gizartera itzul daiteke. Berriro ere bere duintasuna etorri zaio. Berriro ere bere gizatasun-bokazioa berreskuratzen du. Berriro ere pertsona osatua sentitzen da, pertsona librea. Berriro ere irribarre zabala etorri zaio aurpegira. Berriro ere distira berezia ispilatzen dute legendun sendatuaren begiek. Ez zen gutxiagotarako! Sendatua zegoen!

 

Guk pentsa dezakegu suerte ikusgarria izan zuela gaixo hark, eta horretan gelditu. Pentsa dezakegu zergatik ez zaien gaixo guztiei erregalo bera egiten. Eta beharbada ez dugu pentsatzen legendun hori gu izan gaitezkeenik. Gu. Zu eta ni. Gaitzaren arrastoak ikusten zaizkigu aurpegian eta gorputzean. Bihotzaren tristurak sekulako ondoeza markatzen digu geure aurpegian. Sendabiderik ez duen gaitzak lotzen gaitu barrutik. Tristura dela, maitatu ezina dela, gogorkeria dela, beldurra dela, lotsa dela, etsipena dela, depresioa dela, etorkizuna argitu ezina dela... gaitzak hartuta! Eta gaitzak beti zokoratu egiten gaitu.

 

Egia da, gaitzak geure burua zokorarazten digu. Ondo sentitzen ez garenean, besteengandik ihes egiten dugu. Bakardadera jotzen dugu. Ez, noski, barrua baketzen duen bakardadera, etsipena erakusten duen bakarkeriara baino. Eta gero eta zokoratuago, gero eta tristeago, gero eta eroriago. Zenbat aldiz pentsatzen dugun orduan: «Norbait aurkituko banu, nire barruko gaitza azal dakiodan! Nire barruko etsipen hau norbaitek gozatuko balit! Irtenbidea edo argi-izpi bat ikusiko banu!»

 

Eta Jesus agertzen da aurrean. Bataiotik hasi eta kristau-biziera guztian Jesusek garbitu egiten gaitu. Baina ez garbitu, garbi eta txukun ibiltzeko, itxura dotorea erakusteko; barrua libratzeko garbitzen gaitu. «Nahi dut» esaten digu, «garbi zaitez». Gure ixturak badu irtenbidea. Gure ezinak argia ikusten du. Gure bokazio eroriak berriro ere gizatasun osatuaren aukera nabaritzen du. Askatuak izan gara, eta salbatuak gaude!

 

Fededun adiskide, luze jarrai dezakegu Jesusen eskaintzaz mintzatzen, baina zertarako? Azken batean proba egitea da kontua, Jesusen osasun berria sentitzea. Haren aurrean jarri eta barruko beharretik dei egitea: «Nahi baduzu, garbi nazakezu». Adiskide, zergatik ez dugu hori egiten? Zergatik ez diogu geure barruari askatasun zoragarri hau erregalatzen?!